سپهر ستاری؛ در استادیوم هارد راک میامی، تبلیغات حامی مالی که فیفا تنها در اوایل ژوئن با آن همکاری کرد، دور زمین چشمک می‌زد. شعار «سرمایه‌گذاری در جای بهتر» در یک بعدازظهر گرم و مرطوب در میامی گاردنز، بازیکنان رئال مادرید و الهلال را در بر گرفته بود. این شعار صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان (PIF) است که همچنین در بهار گذشته ۱ میلیارد دلار (۷۵۰ میلیون پوند) برای خرید ۱۰ درصد از سهام شبکه پخش‌کننده میزبان، DAZN، هزینه کرد.
PIF نه‌تنها سرمایه این تورنمنت را تأمین کرده، بلکه تیمی را هم در جام جهانی دارد. الهلال تحت کنترل PIF قرار دارد و بازی بعدازظهر چهارشنبه مقابل موفق‌ترین باشگاه اروپا آزمونی بود برای سنجش این ادعا که این نهاد واقعاً «در جای بهتر سرمایه‌گذاری کرده است».
الهلال باشگاهی تازه‌تأسیس نیست. این تیم در سال ۱۹۵۷ بنیان نهاده شد و چهار بار قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شده است. اما این همچنان تیمی نوپا در رقابتی نوپا است که از ثروتی عظیم پشتیبانی می‌شود. با وجود بازگشت نیمار به برزیل در ژانویه، ترکیب اصلی الهلال همچنان هزینه‌ای گزاف به مبلغ ۳۵۰ میلیون یورو (۲۹۹.۳ میلیون پوند؛ ۴۰۱.۶ میلیون دلار) داشته است.
سیمونه اینزاگی، که برای اولین بار به‌عنوان سرمربی نایب‌قهرمان فصل گذشته لیگ حرفه‌ای عربستان روی نیمکت نشست، با قرارداد ۲۵ میلیون یورو در سال، یکی از گران‌قیمت‌ترین مربیان جهان شده است. تیم‌هایی که این‌گونه شکل می‌گیرند، ممکن است نامتعادل و بی‌انگیزه باشند و فاقد روح جمعی. اینزاگی همچنین زمان بسیار کمی برای هماهنگی تیم داشت و دیدار فینال لیگ قهرمانان که تیم سابق او اینتر با نتیجه ۵-۰ به پاری‌سن‌ژرمن باخت، تنها دو هفته و نیم پیش بود.
برخی اینزاگی را در حال ریکاوری توصیف کردند، در حالی که دیگران معتقد بودند تمرکز او شاید خیلی زود به الهلال معطوف شده و ذهنش به فرصتی برای بیش از دو برابر کردن دستمزدش مشغول بوده است. اوایل این هفته، استو کالزادا، مدیرعامل الهلال، روشن کرد که اینزاگی پیش از بازی اینتر مقابل پاری‌سن‌ژرمن در مونیخ قرارداد امضا نکرده بود. با این حال توافقی با نمایندگان او — که یکی از آن‌ها توماسو، پسر اینزاگی، بود — از قبل حاصل شده بود و این «چیزی نبود که به‌سرعت اتفاق بیفتد».
این موضوع اینزاگی را در موقعیت حساسی قرار داد. بپه ماروتا، رئیس اینتر، پیش از بازی افتتاحیه جام باشگاه‌های جهان مقابل مونتری به DAZN گفت: «همه می‌دانند او چه کرد.» مانند روبرتو مانچینی، که مربیگری تیم ملی ایتالیا را برای پذیرش شغل در عربستان رها کرد، اینزاگی نیز با واکنش‌های منفی در کشورش مواجه شده است.
او گفت: «اگر این بهایی است که باید برای چهار سال حضورم در اینتر بپردازم، خوشحال می‌شوم آن را بپردازم.» البته اینزاگی اکنون از عهده این بها برمی‌آید و هرچند جبرانی که او در نظر داشت، آرزوهای خیر بازیکنان سابقش و دوستان و خانواده بود.
در حالی که برخی به ادعای اینزاگی مبنی بر علاقه همیشگی به کار در خارج از کشور طعنه زدند — چرا لیگ حرفه‌ای عربستان و نه لیگ برتر یا لالیگا؟ — درک دلیل جذابیت پروژه الهلال با توجه به کیفیت بازیکنان و فرصت کسب درآمدی تحول‌آفرین، حتی برای بازیکن سابق سری آ که یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های ایتالیا را مربیگری کرده، دشوار نیست.
یاسین بونو، دروازه‌بان، یکی از ستارگان جام جهانی قطر بود و برنده ۲ لیگ اروپاست که زمانی جایزه زامورا را در اسپانیا دریافت کرد. کالیدو کولیبالی در زمان حضورش در ناپولی بهترین مدافع میانی سری آ محسوب می‌شد. ژوآئو کانسلو و رنان لودی از زمان حضورشان در بارسلونا و اتلتیکو مادرید به بازی مقابل رئال مادرید عادت دارند.
پذیرش هدایت الهلال همچنین به اینزاگی امکان داد تا با سرگئی میلینکوویچ-ساویچ، یکی از بازیکنان کلیدی لاتزیو که تحت مربیگری او سه جام برد و در دوران کووید-۱۹ برای قهرمانی رقابت کرد، دوباره همکاری کند. مارکوس لئوناردو، استعداد بعدی سانتوس، زمانی که بنفیکا او را از چنگ رم ربود، جایگزین الکساندر میتروویچ، بهترین گلزن تیم که با ۵۵ میلیون یورو از فولام پیوسته بود، شد.
اینزاگی به این سطح از ولخرجی عادت ندارد. لاتزیو تحت ریاست کلودیو لوتیتو به صرفه‌جویی شهرت دارد و بارها گفته شد که تیم‌های او با هزینه کم و با بازیکنانی مانند آندره اونانا، مارکوس تورام، استفان دی‌فرای، هنریک مخیتاریان و هاکان چالهان‌اوغلو، که در مراحل مختلف به‌صورت رایگان جذب شدند، ساخته شدند.
اگرچه دلایل فوتبالی برای ترک اینتر به مقصد الهلال، با مقایسه یک لیگ برتر اروپایی با لیگ حرفه‌ای عربستان، چندان منطقی به نظر نمی‌رسد، شاید ارزش داشته باشد که انتخاب اینزاگی را در زمینه احتمال برگزاری جام جهانی باشگاه‌ها هر دو سال یک‌بار، به‌جای هر چهار سال، بررسی کنیم.
البته، این در صورتی است که او بیش از مانچینی — که پس از ۱۴ ماه با ابراز پشیمانی از پذیرش شغل عربستان جدا شد — یا استفانو پیولی، که به نظر می‌رسد پس از یک فصل با النصر به فیورنتینا بازگردد، دوام بیاورد.
هنوز زود است اما با تمرکز بر زمان حال، الهلال در حال حاضر معتبرترین مدعی غیراروپایی برای فتح جام طلایی جانی اینفانتینو به نظر می‌رسد. بسیاری از تیم‌ها مبالغ هنگفتی خرج می‌کنند بدون اینکه به رقابت‌پذیری منجر شود. به جز نیمار، اهداف نقل‌وانتقالاتی الهلال، به‌طور قابل‌تحسینی، موفق بوده و بخشی از یک استراتژی منسجم به نظر می‌رسند.
ژابی آلونسو، سرمربی رئال مادرید، گفت: «نه، تعجب نکردم چون بسیاری از بازی‌های آن‌ها را دیده‌ام. امروز اولین بازی با مربی جدید بود، اما آن‌ها بازیکنانی دارند که در لیگ‌های برتر بازی کرده‌اند.»
اینزاگی تساوی ۱-۱ را «شروعی عالی» نامید. او هیچ نشانه‌ای از نگرانی نشان نداد. جلسات تمرینی چند روز گذشته به او اعتمادبه‌نفس داده بود. اولین حمله الهلال مستقیماً از کتاب بازی لاتزیو بود: توپی بلند از عقب زمین برای میلینکوویچ-ساویچ تا پیروز نبرد شود؛ تضمینی برای عبور از پرس و چرخاندن حریف. لودی و سالم از بی‌ثباتی رودریگو در پوشش ترنت الکساندر-آرنولد در اولین بازی متزلزل او بهره بردند.
آلونسو همچنین اعتراف کرد که «کاملاً مشخص نبود» الهلال چگونه بازی خواهد کرد. اینزاگی با تیم جدیدش سازگار شد و به‌جای استفاده از دفاع سه‌نفره‌ای که در لاتزیو و اینتر به آن شهرت داشت، از خط دفاع چهارنفره استفاده کرد.
بخش عمده‌ای از کنجکاوی در هفته اول جام باشگاه‌های جهان به این بوده که آیا تیم‌های آمریکای جنوبی می‌توانند با همتایان اروپایی خود رقابت کنند یا خیر. این تا حدی به دلیل حافظه نهادی از رقابت پیشین — جام بین‌قاره‌ای — و نبردهای افسانه‌ای دوران گذشته توضیح داده می‌شود.
اما زمین بازی دیگر برابر نیست؛ شکاف هرگز این‌قدر بزرگ نبوده است. هیچ‌یک از تیم‌های آرژانتینی یا تیم‌های ثروتمندتر برزیلی پول عربستان را ندارند. و اگرچه هنوز برای اینزاگی و الهلال زود است و نباید بدیهی فرض شود، شاید جای تعجب نیست که آن‌ها مدعی هستند.
به نظر می‌رسد مردم تیمی تحت حمایت PIF در تورنمنتی که توسط PIF پشتیبانی می‌شود را دست‌کم گرفته‌اند. شانسی اندک، اما به‌هرحال شانس.
منبع؛ اتلتیک
۲۵۸ ۲۵۸
