سپهر ستاری؛ هواداران بوکا جونیورز سواحل را تسخیر می‌کنند. آن‌ها پرچم‌های خود را برافراشته و از میان آب‌ها عبور می‌کنند. آن‌ها خود را «بزرگترین جنبش مردمی در جهان» توصیف می‌کنند و هنگامی که به حرکت درمی‌آیند، حرکتی عظیم خلق می‌کنند. پیش از فینال کوپا لیبرتادورس ۲۰۲۳ مقابل فلومیننزه، آن‌ها ساحل کوپاکابانا را اشغال کردند. کودکی آفتاب‌سوخته از میان جمعیت سر برآورد، با موهای خیس و چشمانی درخشان. پدرش موتورسیکلتش را فروخته بود تا بتوانند به آنجا بیایند. آن پسر نیز پلی‌استیشن خود را برای تأمین هزینه سفر به ریودوژانیرو واگذار کرده بود. آن‌ها بلیتی برای بازی نداشتند، اما اهمیتی نمی‌دادند، زیرا به قول او: «به اطراف نگاه کن! این را ببین! این بوکاست! بیا، بوکا!»
بوکا باشگاهی برای مردم است که توسط مردمش به عظمت رسیده است. روز دوشنبه، بوکا ساحل میامی را فتح کرد. آن‌ها آتش‌بازی به راه انداختند و مشعل‌های رنگی را گشودند. ستون‌هایی از دود زرد و آبی در آسمان پیچ‌وتاب خوردند. آن‌ها سرودی در ستایش پادشاه فوتبال میامی، لیونل مسی، خواندند و فریاد زدند: «باید ما را ببخشی!»
برای هواداران بوکا، بزرگترین ستاره مسی نیست، بلکه رومن است. خوان رومن ریکلمه، رئیس کنونی باشگاه، ستاره‌ای که در سال ۲۰۰۰ در توکیو، زمانی که بوکا با غلبه بر رئال مادرید و گالاکتیکوهایش، جام بین‌قاره‌ای، پیش‌رو و اکنون جانشین جام باشگاه‌های جهان، را فتح کرد، به‌عنوان اولین قهرمان جهان در این قرن درخشید.
بوکا یک دیوانگی است؛ پدیده‌ای دیوانه‌وار، غیرقابل‌توضیح و پرشور، متفاوت از هر باشگاه دیگری در جهان. کودکی که در کوپاکابانا بود، توسط بوکا برای رونمایی از پیراهن این تیم در جام باشگاه‌های جهان در میامی انتخاب شد. چهره نسل بعدی «لا دوسه» (دوازدهمین نفر). پس از شماره ۱۰ که متعلق به مارادونا، رومن و کارلوس ته‌وز بود، مهم‌ترین شماره در بوکا، شماره ۱۲ است: هوادار، نیروی اضافی، روح محله‌ای که از بوکا، دهانه شهر بندری بوئنوس آیرس، به سوی جهان روانه می‌شود.
ورزشگاه آلبرتو جی. آرماندو زمین خانگی بوکاست، اما همه آن را با نام بومبونرا — یا جعبه شکلات — می‌شناسند، به دلیل سکوهای طبقاتی، نوارهای کاغذی رنگی و حس و حال کودکی که در مغازه شیرینی‌فروشی غرق لذت می‌شود و هر هوادار فوتبالی که از آن بازدید می‌کند را در بر می‌گیرد.
اما معماری این ورزشگاه به بدنه یک کشتی شبیه است؛ مانند قایق‌هایی در نقاشی‌های بنیتو کینکلا مارتین، مانند کشتی‌های بزرگی که ۱۵۰ سال پیش مهاجران جنوایی یا زنئیزه‌ها را که این باشگاه را تأسیس کردند، به اینجا آوردند و مانند کشتی بخاری که با پرچم سوئد وارد بندر بوئنوس آیرس شد و به دلیل یک شرط‌بندی، منشأ رنگ‌های آبی و زرد این باشگاه شد.
آن رنگ‌ها، آن هیاهو… رئیس فیفا، جانی اینفانتینو، پس از دیدن تجمع هواداران بوکا در ساحل میامی گفت: «تب فوتبال واقعاً ایالات متحده آمریکا را درنوردیده است.» اما این بیشتر شبیه تب بوکاست.
حتی هواپیمایی که بر فراز جشن هواداران پرواز کرد، نتوانست این شور و هیجان را خاموش کند. پارچه‌ای که از دم هواپیما آویزان بود، تاریخ بازی برگشت فینال کوپا لیبرتادورس ۲۰۱۸ را نشان می‌داد: «تو در مادرید مُردی»، نوشته‌ای که توسط هواداران ریور پلاته، رقیب محلی بوکا، که در آن روز در فینال فینال‌ها در برنابئو بر آن‌ها غلبه کردند، تأمین مالی شده بود.
با این حال، گزارش‌ها از مرگ بوکا اغراق‌آمیز بود، زیرا هوادارانش به این تورنمنت نوپا در میامی جان بخشیده‌اند. آن‌ها با شیوه‌ای که تنها خودشان می‌شناسند، فضای مصنوعی را به هم ریختند و مردم را از رخوت بیرون آوردند. اشتیاقی که با وجود سال ناامیدکننده‌ای که در آن آلیانزا لیما از پرو آن‌ها را در مرحله مقدماتی پیش از گروهی کوپا لیبرتادورس حذف کرد، کم‌رنگ نشده است.
ادینسون کاوانی، که در آن بازی فرصتی شرم‌آور را از دست داد، به میم‌هایی برای موقعیت‌های ازدست‌رفته تبدیل شد. سپس ریور در سوپرکلاسیکوی آوریل آن‌ها را کاملاً مغلوب کرد، شکستی که به قیمت اخراج فرناندو گاگو تمام شد. حتی با وجود اینکه بوکا در آن زمان صدرنشین جدول قهرمانی فصل عادی بود. سپس ایندپندینته آن‌ها را در یک‌چهارم نهایی پلی‌آف حذف کرد. پلی‌آفی که با قهرمانی تیم کوچک پلاتنسه تمام شد و یک شرمساری برای غول‌های آرژانتین بود.
این ناکامی‌ها ریکلمه، که زمانی دست‌نیافتنی بود، را مورد انتقاد قرار داده است. او نمی‌تواند با حرکات تکنیکی یا دریبل‌هایش از این انتقادات فرار کند. تنها راه غلبه بر آن، عملکردی فراتر از انتظار در جام جهانی باشگاه‌ها است.
ریکلمه به این تورنمنت نیاز داشت. بوکا به پیروزی مقابل بنفیکا نیاز داشت. بوکا تا کنون بهترین بازی این تورنمنت را ارائه داده است. رقابتی که برای بعضی‌ها بی‌معنی است، برای آن‌ها معنادار است. این تورنمنت می‌تواند فصل آن‌ها را آبرومند کند و آن‌ها را بار دیگر شایسته این هواداران سازد.
در استادیوم هارد راک، بازیکنان آنچه از آن‌ها انتظار می‌رفت را به نمایش گذاشتند. آن‌ها «هووو» — تخم‌مرغ‌های سخت‌پوستی که نماد مردانگی مورد انتظار هواداران بوکاست — را نشان دادند. کاپیتان میگل مرنتیل و آیرتون کاستا، که در لحظه آخر ویزا دریافت کرده بود، در ابتدای بازی آنخل دی ماریا، هم‌وطن خود از بنفیکا را با ضربه‌ای سنگین به زمین کوبیدند. این هشداری از آنچه بود که در انتظار اوست، وقتی پس از این تورنمنت به روساریو سنترال، باشگاه کودکی‌اش، بازگردد تا در ۳۷ سالگی پایان حرفه‌ای خود را رقم بزند.
آندر اررا، که در ابتدای بازی به دلیل مصدومیت تعویض شد، به سبب اعتراض به تصمیم VAR از روی نیمکت اخراج گردید. همه این‌ها به این دلیل است که بوکا باید پیروز شود. بوکا همیشه پیروز شود. برای هواداران بوکا، معروف به بوستروس، هر نتیجه‌ای جز پیروزی غیرقابل‌قبول است.
میگل روسو این موضوع را بهتر از هر کس دیگری درک می‌کند، اما برخلاف سایر مربیان بوکا، این فشار را به گونه‌ای متفاوت تحمل می‌کند. مربیگری در بوکا شغلی است که افراد را پیر می‌کند، اما روسو — که در آغاز این ماه برای سومین دوره به این سمت منصوب شد — گویی با هدایت این تیم جوان‌تر می‌شود. خوان رومن ریکلمه به او روی آورد تا زمان را به عقب بازگرداند. این مرد ۶۹ ساله در سال ۲۰۰۷، زمانی که بوکا جام لیبرتادورس را فتح کرد، مربی ریکلمه بود.
انتخاب روسو شاید به نظر بازگشتی به گذشته می‌آمد، اما استخدام او هرگز درباره آینده نبود؛ هدف پیروزی در لحظه حال بود.
بوکا می‌دانست که در صورت پیروزی مقابل بنفیکا، شانس بالایی برای صعود از این گروه همراه با بایرن مونیخ خواهد داشت. بازی به سبک دیدارهای قدیمی بود؛ مستقیم، پر از وقفه، پرشور و پرهیجان.
گل اول از یک ضربه دروازه، یک ضربه سر و سپس لحظه‌ای درخشان به ثمر رسید. لائوتارو بلانکو با حرکتی تکنیکی، توپ را از بین پاهای حریف عبور داد و به میگل مرنتیل پاس داد تا در برابر هواداران بوکا گلی آسان به ثمر برساند. گل دوم نیز با ضربه سر رودریگو باتاگلیا از روی کرنر به دست آمد.
به نظر می‌رسید این نتیجه برای پیروزی کافی باشد، اما برای بوکا چنین نبود. بنفیکا با پنالتی خونسردانه آنخل دی ماریا یکی از گل‌ها را جبران کرد و با وجود ۱۰ نفره شدن، با گل نیکولاس اوتامندی، دیگر بازیکن آرژانتینی و قهرمان جام جهانی، بازی را به تساوی کشاند.
این مقاومت جسورانه، جام جهانی باشگاه‌ها را به فضایی شبیه به کوپا لیبرتادورس تبدیل کرد و چه بسیار که این تورنمنت به چنین جوی نیاز داشت…
بازی با نتیجه ۲-۲ ادامه یافت تا اینکه نیکولاس فیگال از بوکا به دلیل خطای خشن روی فلورنتینو لوئیس با کارت قرمز مستقیم اخراج شد و بازی ۱۰ به ۱۰ شد. برتری دو گله، پیروزی و شاید صعود از دست رفت. بوکا شاید بیش از حد شجاعت به خرج داد و در نهایت، این شجاعت به ضررشان تمام شد. آن‌ها احتمالاً باید هفته آینده مقابل اوکلند سیتی بیش از تعداد گل‌هایی که بنفیکا در بازی روز جمعه مقابل این تیم نیوزیلندی به ثمر می‌رساند، گل بزنند تا صعود کنند؛ هیجانی تضمین‌شده.
با این حال، هنگامی که خورشید در میامی گاردنز غروب کرد، استادیوم هارد راک همچنان با ریتم هواداران بوکا می‌تپید. همان‌طور که میامی به خوبی می‌داند، در نهایت، این ریتم است که شما را در بر می‌گیرد.
بوکا باشکوه است؛ نه به خاطر تیم، بلکه به خاطر هوادارانش. و هواداران در شب دوشنبه بی‌نظیر بودند.
منبع: نیویورک تایمز
۲۵۸ ۲۵۸
