هومن معتمدنیا؛ خداحافظی همیشه سخت است؛ مخصوصا با کسی که عضوی از خاطرات ما فوتبالی‌ها باشد. پایان اسطوره ای که حتی شکست هایش هم به شیرینی لبخندش بودند. اکثر اوقات خداحافظی مثل خاموش شدن یک چراغ نیست، مثل فروریختن یک دیوار است؛ سنگ به سنگ، خاطره به خاطره. آن هم چه دیواری؛ پپه رینا. دروازه‌بانی که یک نسل با فریادهایش، مشت‌های گره‌کرده‌اش و مهربانی پشت لبخندش و پهنای پیشانی بلندش بزرگ شد، بعد از ۲۵ سال جنگیدن بر سر توپ و نرفتن آن توی دروازه‌اش، در ۴۴ سالگی از فوتبال خداحافظی کرد.
چه پایان عجیبی داشت این قصه؛ ابرقهرمان داستان ما دیگر نتوانست شهر را نجات دهد و پس از آن به میان هواداران بیاید تا اورا با تشویق بدرقه کنند. آخرین بازی‌اش برابر اینتر بود. در شبی که اینتر برای قهرمانی می‌جنگید و کومو فقط و فقط برای برگزاری مراسمی آبرومندانه برای خداحافظی پپه رینا. اما خدای فوتبال تصمیم گرفت که پایانی متفاوت تر برای آخرین شب حیات فوتبالی رینا رقم بزند.
شبی که مقدر شده بود پپه نه در اوج، که با تلخی و کارت قرمزی به رنگ خون میدان را ترک کند. یک برخورد با مهاجم حریف، در یک لحظه و در نهایت؛ اخراج… . و آن کسی که این لحظه را رقم زد، مهدی طارمی بود. یک پنالتی بگیر قهار که این‌بار تصمیم گرفت بیرون محوطه جریمه شانس گرفتن پنالتی را امتحان کند. با عطش گرفتن پنالتی در عین گلزنی، ناخواسته آخرین قابِ زندگی حرفه‌ای پپه را با روبانی سیاه قاب گرفت.
رینا اخراج شد، به تماشاگران نگاه کرد و منتظر سکوت غم‌انگیز ورزشگاه ماند؛ اما غافل از اینکه تمام ورزشگاه به پاس ۲۵ سال فوتبال حرفه ای ایستاده اورا تشویق کردند. در دنیایی که یک عمر عاشقانه در آن نفس کشیده بود حال با صبر و حوصله آخرین دم و بازدم هایش را آغاز کرد. وقتی از میان زمین سبز ورزشگاه بیرون رفت سکوتی سنگین و غمناک در جو ورزشگاه حاکم شد؛ آخر چطور می‌شود برای کسی که سال‌ها شجاعانه جلوی تمامی ضربات ایستادگی کرد حالا اشک ریخت؟
حالا فوتبال، مردی را از دست داده که هرگز تسلیم نشد، حتی وقتی اخراج شد. چون پپه هیچوقت احساس پشیمانی نکرد و هیچوقت از باختن هراسی نداشت. حتی در آخرین بازی، وقتی داور کارت قرمز را بالا برد، پپه با سری بالا از زمین بیرون رفت. با بغضی خشک شده در گلویش ولی بی‌پشیمانی. مارکوپولوی فوتبال اسپانیا که با آنها به قهرمانی جام جهانی و یورو رسیده بود اینک از پله های ورود به زمین چمن، خارج شد… .
شاید تیتر برازنده ی او این باشد؛ “پپه رینا از فوتبال خداحافظی کرد، اما از دل‌ها نه”. هنوز وقتی دروازه‌ای خالی می‌شود، نگاهی به تیرک ها میکنم و تورا با کله‌ای صاف و صیقلی میبینم که در آن حضور داری. آنها می‌گویند پپه رینا رفته است، او از فوتبال خداحافظی کرده؛ اما من هنوز هم جای پایت را روی زمین چمن میبینم.
از بارسلون تا بندر لیورپول، از ناپل تا مونیخ، از میلان تا رم و از کاستلیون تا کومو ما به احترام تو ایستاده دست میزنیم و به حضور تو افتخار میکنیم. قهرمان‌ها همیشه با جام نمی‌روند، گاهی با اشک، گاهی با اخراج ولی همیشه با افتخار زمین بازی را ترک می‌کنند. یکی مثل تو؛ پپه رینا.
۲۵۷ ۲۵۱
