نشنال جئوگرافیک در مستند جدیدش با محوریت ساختن مدل سه‌بعدی پیشرفته تایتانیک، نگاهی تازه به یکی از بزرگ‌ترین فاجعه‌های دریایی انداخته است. در این مستند، می‌بینیم چطور با استفاده از ۷۱۵ هزار تصویر دیجیتالی لاشه این کشتی غرق‌شده، پرجزئیات‌ترین مدل سه‌بعدی آن ساخته می‌شود.
براساس گزارش فوربز، در مستند جدید نشنال جئوگرافیک با نام «تایتانیک: رستاخیز دیجیتال» شاهد بازسازی نسخه‌ای دیجیتالی از لاشه کشتی تایتانیک هستیم تا از نزدیک فاجعه ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ را ببینیم که در آن هزار و ۵۰۰ نفر جان خود را از دست دادند.
در این مستند از اولین دوقلوی دیجیتالی تایتانیک رونمایی شد: اسکن سه‌بعدی بسیار دقیق و میلی‌متری از بقایای این کشتی عظیم. این دوقلوی دیجیتالی با آخرین فناوری اسکن و CGI ساخته شده است.
ساخت مدل سه‌بعدی تایتانیک
«ویلیام مک‌مستر»، مدیر فنی مستند جدید و یکی از بنیان‌گذاران Megascapes، یک شرکت تولید مدل‌های سه‌بعدی، رهبری پروژه ساخت دوقلوی دیجیتالی تایتانیک بر عهده داشت. مک‌مستر بیش از یک دهه در ضبط و تولید ویدیوهای ۳۶۰ درجه، محتواهای VR، فتوگرامتری و پروژه‌های مدل‌سازی دقیق تجربه دارد.
مک‌مستر و تیمش در پروژه جدید بیش از ۷۰۰ هزار عکس از کشتی تایتانیک در عمق ۳ هزار و ۸۰۰ متری اقیانوس اطلس شمالی ثبت کردند تا هر سانتی‌متر از این کشتی غرق‌شده را از زوایای مختلف نشان دهند. البته گرفتن این تصاویر بسیار دشوار بود و به وسایل نقلیه و دوربین‌های کنترل از راه دور نیاز داشت: ۴ ساعت طول می‌کشد تا از قایق به عمقی برسید که تایتانیک در آن مدفون است. همچنین ساختن مدل سه‌بعدی نهایی از روی این تصاویر خام بسیار زمان‌بر بود.
ازآنجایی‌که حجم این تصاویر ۱۶ ترابایت بود، مک‌مستر و تیمش نتوانستند مدل کاملی از کشتی بسازند و باید مدل‌ها را تکه‌تکه می‌ساختند و آنها را کنار هم گذاشتند. درنهایت مدل نهایی با موتور Unreal Engine بارگذاری و برای تماشا از طریق یک هدست VR آماده شد.
مک‌مستر می‌گوید:
«درمجموع، فکر می‌کنم مونتاژ مدل نهایی حدود ۶ ماه یا بیشتر طول کشید. یکی از شگفت‌انگیزترین لحظات در کل پروژه زمانی بود که در دفترم نشسته بودم و دیدم مدل نهایی مانند یک پازل گرد هم آمد. دیدن آن پازل تکمیل‌شده نهایی لحظه بسیار شگفت‌انگیزی بود.»
با‌توجه‌به جزئیات خیره‌کننده مدل سه‌بعدی تایتانیک شاید فکر کنید دوربین تیم مک‌مستر وضوح بالایی داشته اما نه، آنها از سیستم دوربین ۵ مگاپیکسلی مبتنی‌بر Micro Four Thirds استفاده کرده بودند. مک‌مستر درباره این دوربین می‌گوید این سیستم برای زیرآب و محیط کم‌نور عالی است. البته آنها از از آرایه‌های فلاش LED بسیار درخشان استفاده کرده بودند.
یکی دیگر از چالش‌های عکاسی ذرات معلق پیرامون لاشه کشتی بود و باعث ایجاد نویز در عکس‌ها می‌شد. مک‌مستر می‌گوید به‌محض حرکت وسایل عکاسی از راه دور، ذرات معلق پخش می‌شدند و باید چند دقیقه صبر می‌کردند تا غبار آب ته‌نشین شود.
با گرفتن تصاویر دوبعدی از زوایای مختلف، می‌توان مدل‌های سه‌بعدی برای کشتی غرق‌شده ایجاد کرد. البته در کنار تصاویر دوبعدی، این تیم همچنین از دوربین‌های LiDAR برای دسترسی به داده‌های بیشتر و ساختن جنبه‌های پنهان کشتی بهره بردند.
بدون نظر! اولین نفر باشید